Kliknij tutaj --> ☄️ prośbą o przepustka z zakładu karnego
Typy zakładów karnych. Oprócz rodzajów zakładów karnych wyróżnia się 3 typy: zamknięty, półotwarty i otwarty. Zakład zamknięty – cele są zamknięte i mogą być otwarte tylko przez określony czas, jeśli nie ma do tego wynikających ze względów bezpieczeństwa przeciwskazań. Skazanym przysługują 2 widzenia w miesiącu
Przepustka losowa nie równa się 30 godziną. widzenie poza terenem zk jest do 30h, a powyżej 30h to już przepustka. A losowa to taka którą dostaje się z powodu pogrzebu, ślubu, chrzcin, choroby bliskiej osoby itd a mogą też być takie normalne przepustki np. 2 dni 3 dni za dobre sprawowanie.
§ 1. Przy zwolnieniu z zakładu karnego skazany: 1) informuje o miejscu stałego pobytu lub innym miejscu przebywania po zwolnieniu; 2) otrzymuje, za pokwitowaniem, znajdujące się w depozycie dokumenty, środki pieniężne, przedmioty wartościowe i inne przedmioty, jeżeli nie zostały zatrzymane albo zajęte w drodze zabezpieczenia lub egzekucji.
W wypadku zwolnienia z zakładu karnego po odbyciu kary skazanego z zaburzeniami preferencji seksualnych odbywającego karę pozbawienia wolności za przestępstwo określone w art 197–203 Kodeksu karnego, popełnione w związku z tymi zaburzeniami, w wypadku ucieczki takiego skazanego z zakładu karnego lub wydania decyzji, o których mowa w § 1, a także w wypadkach, o których mowa w
6SLVWUHFL VII 75. Zażalenie na postanowienie zmieniające typ zakładu karnego (art. 74 KKW). 269 76. Skarga na decyzję komisji penitencjarnej zmieniającą typ zakładu karnego
Site De Rencontre Gratuite En Italie. Tymczasowe aresztowanie ma na celu znaczne utrudnienie kontaktowania się aresztowanego z osobami poza aresztem śledczym. Nie jest jednak tak, że tymczasowo aresztowany nie ma prawa do spotkania się w areszcie z osobami najbliższymi pozostającymi na wolności. Członkowie rodziny aresztowanego/ej mogą uzyskać widzenie z taką osobą co najmniej raz w miesiącu. Również inne osoby spoza kręgu rodziny tymczasowo aresztowanego. Sąd, prokurator i wniosek Warunkiem, po spełnieniu którego funkcjonariusze aresztu śledczego umożliwią kontakt rodziny czy to innej osoby z tymczasowo aresztowanym jest uzyskanie zgody organu do dyspozycji którego osadzony pozostaje. Z reguły we wstępnych fazach postępowania przygotowawczego (tuż po aresztowaniu) organem tym jest prokurator, natomiast po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu zgodę na widzenie udziela sąd rozpoznający sprawę. Aby uzyskać zgodę na widzenie z tymczasowo aresztowanym należy złożyć na piśmie wniosek odpowiednio do prokuratora lub sądu. We wniosku należy podać imię i nazwisko oraz adres osoby, która z widzenia z aresztowanym chce skorzystać, a także rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz stopień pokrewieństwa. Poczytaj też jak uniknąć tymczasowego aresztowania >> Niepełnoletnie dzieci tymczasowo aresztowanego mogą również uzyskać widzenie, przy czym wniosek o wyrażenie zgody na widzenie w ich imieniu składa opiekun prawny, a widzenie dzieci poniżej 15 roku życia z aresztowanym musi odbywać się w obecności opiekuna prawnego, innej osoby najbliższej lub w razie ich braku przy obecności funkcjonariusza służby więziennej wyznaczonego przez dyrektora aresztu śledczego. W tym wypadku należy pamiętać, że każda osoba chcąca się spotkać z tymczasowo aresztowanym musi uzyskać odrębną zgodę na widzenie organu, do dyspozycji którego aresztowany pozostaje. Zatem opiekun prawny składając wniosek o widzenie w imieniu dziecka, powinien złożyć równolegle drugi wniosek obejmujący wyrażenie zgody na widzenie dla siebie. Zgoda na widzenie i jej odmowa Zarządzenie o zgodzie na widzenie z reguły przewiduje termin, w którym może zostać wykorzystane /jest to co do zasady 1 miesiąc/. Po upływie tego terminu należy ponowić wniosek. Odmowa udzielenia zgody na widzenie z tymczasowo aresztowanym może zostać zaskarżona – w przypadku, gdy odmawia prokurator zażalenie kieruje się do prokuratora nadrzędnego, a gdy odmawia sąd do tego sądu, wówczas inny sędzia niż odmawiający rozpozna zażalenie na odmowę. Każdy areszt śledczy ma swój regulamin, w którym określone są zasady widzeń. Z reguły widzenia odbywają się w specjalnie do tego przystosowanych pomieszczeniach uniemożliwiających bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym. Każdy areszt śledczy wyznacza dni, w których odbywać się mogą widzenia z tymczasowo aresztowanym – z reguły są to dwa dni w tygodniu i dodatkowo dni ustawowo wolne od pracy. Widzenia odbywają się w określonych godzinach, a czas widzeń jest ograniczony do maksymalnie 60 minut. Tytułem przykładu w areszcie śledczym w Bielsku-Białej widzenia odbywają się w wtorki, piątki i dni ustawowo wolne od pracy w godzinach pomiędzy 8:00 a 16:00. Wniosek o widzenie z aresztowanym wraz ze zgodą organu, do dyspozycji którego aresztowany pozostaje składa się w dniu widzenia od godziny 7:15. Wejście na widzenie następuje według kolejności przyjętych wniosków i zarządzeń, na podstawie wydanych numerów. W pierwszej kolejności widzeń udziela się (1) kobietom w zaawansowanej ciąży, (2) osobom dorosłym będącym rodzicami lub opiekunami prawnymi z dziećmi do lat 3, (3) niepełnosprawnym ze znaczną dysfunkcją ruchową, (4) osobom powyżej 75 roku życia. Na teren aresztu śledczego nie zostaną wpuszczone osoby nie posiadające ważnego dokumentu potwierdzającego tożsamość (dowód osobisty, legitymacja służbowa, dowód tożsamości cudzoziemca, dokumenty paszportowe, prawo jazdy), a także osoby będące pod wpływem alkoholu bądź innych środków odurzających. Zabrania się wnoszenia na teren jednostki: alkoholu, środków odurzających lub psychotropowych, albo innych niedozwolonych i niebezpiecznych przedmiotów. W przypadku nieodpowiedniego zachowania naruszającego zasady obowiązujące w trakcie widzeń, widzenie może zostać przerwane lub zakończone przed czasem. Kontakt bezpośredni z tymczasowo aresztowanym Jak wspomniałem widzenia odbywają się w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z tymczasowo aresztowanym. Istnieje jednak możliwość innej formy kontaktu – jeżeli wyrazi na to zgodę prokurator lub sąd. W tym celu należy we wniosku o wyrażenie zgody na widzenia z tymczasowo aresztowanym zaznaczyć, że zależy nam na możliwości bezpośredniego kontaktu z aresztowanym. Wówczas aresztowany będzie mógł zjeść lub wypić artykuły spożywcze zakupione w kantynie podczas widzenia. Poczytaj o warunkach zastosowania tymczasowego aresztowania >> Opisane powyżej zasady widzeń z aresztowanym w większości nie są stosowane przy kontakcie aresztowanego z jego lub jej adwokatem. Zasadniczo obrońca ma nieskrępowaną możliwość kontaktowania się ze swoim klientem, jakkolwiek również musi uzyskać zgodę organu, do dyspozycji którego aresztowany pozostaje. Różnica jest taka, że w praktyce adwokat zawsze taką zgodę uzyska i nie stosują się do niego ograniczenia dni, w których widzenia się odbywają, a także czasu przewidzianego na widzenie. Nie mają tu również zastosowania ograniczenia w zakresie bezpośredniości kontaktowania się z aresztowanym, a samo widzenie nie powinno być utrwalane i monitorowane przez funkcjonariuszy służby więziennej. Szczegóły tej tematyki poruszę w kolejnym wpisie. Jeżeli chcesz skorzystać z pomocy prawnej, zapraszam Cię do kontaktu: tel.: +48 604 199 306e-mail: ms@
Przepis art. 141a § 1 Kodeksu karnego wykonawczego daje skazanemu możliwość na opuszczenie zakładu karnego z powodu zaistnienia szczególnych okoliczności. Zezwalania na opuszczenie zakładu karnego udziela jego dyrektor. Zezwolenie może zostać udzielone na okres nieprzekraczający 5 dni. Skazany może opuścić zakład karny: pod konwojem Funkcjonariusza Służby Więziennej; pod kontrolą osoby godnej zaufania; samodzielnie. Zwolnienie zostaje udzielone skazanemu w celu odwiedzenia poważnie chorego członka rodziny; uczestnictwa w pogrzebie członka rodziny oraz w innych wypadkach szczególnie ważnych dla skazanego. Przed udzieleniem zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego, wychowawca obligatoryjnie sporządza prognozę kryminologiczno-społeczną. W sytuacjach wymagających bardzo szybkiego wydania decyzji, prognoza ta nie musi mieć pełnego zakresu. Może ona zostać zawężona do najistotniejszych i niezbędnych elementów. Decyzja o odmowie udzielenia takiego zezwolenia może zostać zaskarżona przez skazanego do sądu penitencjarnego. Podstawa prawna: ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy ( z 2020 r. poz. 523). Bartosz Piech Prawnik specjalizujący się w prawie korporacyjnym oraz prawie zamówień publicznych.
W linku do listu jest informacja: „…nie mam w czym wyjść (ubrania) spodnie, buty nr 42, mam 170 cm (wzrostu), szczupły, kurtka itp.” Pakiet różańcowy do pana Adama już poszedł. Niestety, nie ma ubrań w takim rozmiarze, także nie od razu mogę odpisać… Jestem po kilkuset kilometrach a maili w kolejce mam 1100 do odpisania :-0 więc proszę wybaczyć opóźnienia. Pan Adam ma jeszcze kilka miesięcy odsiadki, ale pewnie podstawowa odzież mu się przyda. Te dane musza wystarczyć: 170 wzrostu, szczupła budowa ciała, numer buta 42, przydadzą się może papcie albo lekkie obuwie do więzienia. Na pewno przyda się bielizna, dosłownie podstawy, bez szaleństw. Jeśli ktoś chce zaangazować się i pomóc, proszę napisać na kontakt@ Wtedy ustalimy, jak wysłać bez podawania danych p. Adama tutaj.
Pracownik może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Wniosek pracownika powinien mieć formę pisemną. Poniżej wzór wniosku o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych i wzór ewidencji wyjść prywatnych. Pracownik w tym wniosku może także zobowiązać się do odpracowania zwolnienia i wskazać termin. Odpracowanie zwolnienia od pracy nie może naruszać prawa pracownika do co najmniej 11 godzin odpoczynku dobowego oraz co najmniej 35 godzin odpoczynku tygodniowego. Nie jest pracą w godzinach nadliczbowych czas odpracowania zwolnienia od pracy, udzielonego pracownikowi, na jego pisemny wniosek, w celu załatwienia spraw osobistych (art. 151 § 21 ustawy - Kodeks pracy, dalej Zatem pracownik, który ma do załatwienia sprawy osobiste w godzinach pracy, może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o udzielenie mu zwolnienia na ten czas, np. na godzinę, dwie lub więcej ze zobowiązaniem odpracowania tego zwolnienia. Nie ma przeszkód, aby pracownik wystąpił także o udzielenie mu takiego zwolnienia obejmującego np. 8 godzin, co stanowi cały dzień jego pracy. Polecamy: Monitor Prawa Pracy i Ubezpieczeń Odpracowanie powinno nastąpić do końca okresu rozliczeniowego. Jeżeli nie jest to możliwe, pracownik powinien pisemnie zobowiązać się do odpracowania zwolnienia w późniejszym terminie, już w następnym lub kolejnym okresie rozliczeniowym. Wprawdzie przepisy Kodeksu pracy nie wprowadzają takiego ograniczenia, jednak z uwagi na to, że w okresie rozliczeniowym rekompensuje się pracę w godzinach nadliczbowych, można stwierdzić, że także odpracowywanie zwolnienia od pracy powinno odbywać się w tym czasie. W praktyce bowiem odkładanie odpracowania zwolnienia na dłuższy okres, np. kilku miesięcy, może uniemożliwić odpracowanie wyjścia prywatnego (bo np. pracownik w tym czasie zachoruje albo już nie będzie zatrudniony). Ma to istotne znaczenie z punktu widzenia wypłaty wynagrodzenia za pracę, które przysługuje bowiem tylko za pracę wykonaną. Zatem jeżeli pracownik skorzysta ze zwolnienia na wyjście prywatne i nie odpracuje tego zwolnienia, pracodawca ma prawo nie wypłacić mu za ten czas wynagrodzenia. Dokumentowanie wyjść w celach osobistych Przepisy Kodeksu pracy nie regulują kwestii sposobu udzielania zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych, poza koniecznością złożenia pracodawcy pisemnego wniosku. Regulacje w tym zakresie mogą więc wynikać z przepisów wewnątrzzakładowych, np. regulaminu pracy. Zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych udziela się pracownikowi na jego pisemny wniosek. Przy udzielaniu zwolnień od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych obowiązkowa jest pisemna forma wniosku, np. z jednoczesnym zobowiązaniem się pracownika do odpracowania zwolnienia i wskazania terminu. Może to być odrębny wniosek lub wniosek złożony w formie wpisu w ewidencji prowadzonej przez pracodawcę. Wzór wniosku o zwolnienie od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych Warszawa, dnia 2 lipca 2018 r. Anna Kolska Specjalista ds. kadr Kierownik Działu Kadr i Płac WNIOSEK Zwracam się z prośbą o udzielenie mi zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych w dniu 3 lipca 2018 r. w godzinach Jednocześnie zobowiązuję się do odpracowania mojego zwolnienia od pracy w dniu 4 lipca 2018 r. w godzinach ………………………….. Podpis pracownika Wyrażam zgodę …………………….. Podpis przełożonego Potwierdzam odpracowanie zwolnienia od pracy w dniu 4 lipca 2018 r. w godzinach ……………………….. Podpis przełożonego Wzór ewidencji wyjść prywatnych Lp. Imię i nazwisko pracownika data zwolnienia godziny od-do Podpis pracownika Podpis przełożonego Data odpracowania Godziny Podpis przełożonego Wniosek o zwolnienie od pracy w celu wyjścia prywatnego będzie stanowił podstawę do żądania od pracownika odpracowania takiego zwolnienia od pracy, ponadto wyeliminuje wątpliwość co do zakwalifikowania czasu świadczenia pracy przez pracownika poza godzinami wynikającymi z jego harmonogramu pracy i w konsekwencji zabezpieczy pracodawcę przed ewentualnymi roszczeniami pracownika za pracę w godzinach nadliczbowych. Wnioski takie powinny być załączone do ewidencji czasu pracy. Pisemne wnioskowanie o zwolnienie od pracy przez pracownika ma znaczenie w razie sporu sądowego. Udzielenie bowiem tylko ustnej zgody na prywatne wyjście z pracy lub zewidencjonowanie takiego wyjścia w notatniku prowadzonym wyłącznie przez pracodawcę, i późniejsze odpracowanie przez pracownika tego zwolnienia "po godzinach", może mieć dla pracodawcy skutek w postaci roszczeń pracownika o rekompensatę pracy nadliczbowej. Ponadto, w razie kontroli PIP, może spowodować np. wydanie nakazu zapłaty dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych lub nałożenie kary grzywny za nieprzestrzeganie przepisów o czasie pracy. W przypadku przyjęcia koncepcji prowadzenia wspólnej ewidencji wyjść prywatnych wszystkich pracowników zalecane byłoby stworzenie w niej rubryki na podpis pracownika, która stanowiłaby wniosek o udzielenie zgody na wyjście prywatne oraz rubryki na podpis pracodawcy, z której by wynikało, że taka zgoda została wyrażona. Ewidencja takich zwolnień od pracy mogłaby być prowadzona np. przez sekretariat, recepcję lub przełożonego. Zatem, jeżeli pracodawca zgadza się na prywatne wyjście pracownika w czasie pracy, konieczne jest (choćby ze względów porządkowych) ewidencjonowanie ich i kontrola odpracowywania. Prowadzenie przez przełożonego wyłącznie własnej ewidencji wyjść prywatnych pracowników jest także niewystarczające w razie sporu z pracownikiem. Limitowana liczba godzin odpracowywania na dobę Odpracowanie zwolnienia od pracy nie może naruszać prawa pracownika do co najmniej 11-godzinnego dobowego odpoczynku oraz co najmniej 35-godzinnego odpoczynku tygodniowego (o których mowa w art. 132 i art. 133 W praktyce oznacza to, że pracownik ma limitowaną liczbę godzin w każdej dobie pracowniczej, w której może odpracować swoje prywatne wyjście z pracy. Oznacza to, że pomiędzy zakończeniem pracy w jednej dobie pracowniczej i rozpoczęciem jej kolejnego dnia nie może upłynąć mniej niż 11 godzin. Pracownik wykorzystał 10 godzin zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Jest on zatrudniony w podstawowym systemie czasu pracy, w stałym rozkładzie czasu pracy od poniedziałku do piątku w godzinach Ma on możliwość odpracowania wyjścia prywatnego w każdym dniu swojej pracy nie więcej niż w wymiarze 5 godzin, tak aby nie naruszało to jego prawa do 11-godzinnego dobowego odpoczynku. Jeżeli pracownik ma do odpracowania w sumie 10 godzin, to może je odpracować np. w poniedziałek 5 godzin, we wtorek 3 godziny i w piątek 2 godziny. Wyjścia prywatne pracowników niepełnosprawnych Przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnoprawnych nie regulują kwestii udzielania zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych i w tym zakresie odsyłają do przepisów Kodeksu pracy. Czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Jednocześnie czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Normy te są sztywno określone w odróżnieniu od regulacji kodeksowych, które stanowią, że czas pracy pracownika nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin tygodniowo w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym (art. 129 § 1 Ponadto osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Powstaje zatem wątpliwość, kiedy osoba niepełnosprawna zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy mogłaby odpracować tzw. wyjście prywatne. Ustawowe określenie dla pracownika niepełnosprawnego sztywnych norm czasu pracy zarówno dobowej, jak i tygodniowej oraz zakaz polecania mu pracy nadliczbowej w praktyce uniemożliwia takiemu pracownikowi skorzystanie z tzw. wyjścia prywatnego za odpracowaniem w innym dniu. Dopuszczalny wydaje się zatem tylko przypadek, kiedy pracownik niepełnosprawny skorzysta z tzw. wyjścia prywatnego i w tym samym dniu odpracuje to zwolnienie od pracy. W takim przypadku nie dojdzie bowiem do naruszenia sztywnej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy, przy zachowaniu dobowego i tygodniowego odpoczynku. Pracownik zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności w poniedziałek pracuje 7 godzin od do W godzinach od do skorzystał z wyjścia prywatnego. Aby nie została naruszona jego dobowa 7-godzinna norma czasu pracy pracodawca zobowiązał go do odpracowania tego zwolnienia w godzinach Takie działanie pracodawcy jest prawidłowe, ponieważ pracownik nie naruszy 7-godzinnej dobowej normy czasu pracy oraz nie zostaną naruszone przepisy o dobowym i tygodniowym odpoczynku. W przypadku osób niepełnosprawnych zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy pracownik ma możliwość odpracowywania wyjść prywatnych. W przypadku gdy z jego rozkładu czasu pracy wynika, że w danym dniu ma do przepracowania mniej niż 7 godzin, może w tym dniu przepracować dodatkowe godziny, które będą stanowiły odpracowanie udzielonego przez pracodawcę zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych. Pracownik zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest zatrudniony na 1/3 etatu i zgodnie z grafikiem pracuje w danym tygodniu od poniedziałku do piątku po 2,5 godziny, tj. od do W środę z powodu wizyty u lekarza przyszedł 2 godziny później do pracy. Zobowiązał się odpracować te godziny w czwartek pomiędzy godzinami a Takie odpracowanie nie naruszy sztywnej dobowej normy czasu pracy dla niepełnosprawnych, zatem nie ma przeszkód, aby pracownik odpracował wyjście prywatne w następnym dniu. W czwartek pracownik przepracuje bowiem 4,5 godziny zamiast 2,5 godzin. Możliwe jest także odpracowywanie przez pracowników niepełnosprawnych zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy zwolnień od pracy w celu załatwienia spraw prywatnych w dniu rozkładowo dla nich wolnym od pracy. Pracownik ze znacznym stopniem niepełnosprawności zatrudniony na pół etatu na dany tydzień ma zaplanowaną pracę tylko na środę i piątek po 5 godzin dziennie, pozostałe dni tego tygodnia są dla pracownika dniami rozkładowo wolnymi od pracy. Jeżeli pracownik w środę skorzystał z wyjścia prywatnego w wymiarze 2 godzin, to nie ma przeszkód, aby te 2 godziny zwolnienia odpracował np. w czwartek. Nie naruszy to jego dobowej normy czasu pracy, a w rozliczeniu na koniec okresu rozliczeniowego nie spowoduje przekroczenia stałej 35-godzinnej tygodniowej normy czasu pracy ani nie spowoduje pracy nadliczbowej, która w przypadku pracowników niepełnosprawnych jest niedopuszczalna. W odniesieniu do pracownika niepełnosprawnego limity godzin, w których możliwe jest odpracowanie wyjścia prywatnego wynikające z dobowego i tygodniowego odpoczynku nie mają większego praktycznego znaczenia. Jeśli pracodawca prawidłowo ustali pracownikowi niepełnosprawnemu grafik czasu pracy w sposób zapewniający takie odpoczynki, to jest niewielka możliwość ich naruszenia, bowiem limit godzin możliwych do przepracowania na dobę u takiego pracownika nie może przekroczyć 8 lub 7 godzin. Odpracowywanie wyjść prywatnych przez pracowników korzystających z uprawnień rodzicielskich w zakresie czasu pracy Przepisy prawa pracy przewidują szczególne uprawnienia dla pracownic w ciąży i pracowników opiekujących się małymi dziećmi, zwłaszcza w zakresie czasu pracy. I tak, w systemie równoważnego czasu pracy, dozorze urządzeń, pilnowaniu i pracy w ruchu ciągłym oraz systemie skróconego tygodnia pracy i systemie pracy weekendowej czas pracy pracownic w ciąży oraz pracowników opiekujących się dzieckiem do ukończenia przez nie 4. roku życia, bez ich zgody - nie może przekraczać 8 godzin (art. 148 pkt 2 i 3 Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas nieprzepracowany w związku ze zmniejszeniem z tego powodu wymiaru jego czasu pracy. Zatem tacy pracownicy nie mają sztywno określonej dobowej normy czasu pracy, ale są objęci względnym zakazem pracy powyżej 8 godzin na dobę. W związku z tym, w przypadku niewyrażenia przez takiego pracownika zgody na pracę powyżej 8 godzin odpracowanie zwolnienia prywatnego będzie mogło mieć miejsce tylko w tej samej dobie pracowniczej (tak jak przy pełnoetatowych niepełnosprawnych pracownikach). Natomiast pracownik, który zechce odpracować takie zwolnienie w innym dniu, może być z obiektywnych przyczyn zmuszony do wyrażenia zgody na pracę przekraczającą 8 godzin na dobę; jednakże taka zgoda nie musi być stała, może mieć czasowy, incydentalny charakter. Podstawa prawna: art. 129 § 2, art. 133, art. 148 pkt 2 i 3 i art. 151 § 21 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy ( z 2018 r. poz. 917; ost. zm. z 2018 r. poz. 1076), art. 15 i art. 66 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( z 2018 r. poz. 511; ost. zm. z 2018 r. poz. 1076).
Jestem stałym czytelnikiem “Tygodnika". Z ogromnym zainteresowaniem przeczytałem felieton Józefy Hennelowej “Na ugorze, i to jakim" (“TP" nr 32/03). Przeczytałem wielokrotnie, gdyż poruszona problematyka dotyczy mnie bezpośrednio. I tutaj to ja jestem specjalistą, znam to od podszewki. Rzeczywistość jest, niestety, znacznie gorsza od tej, jaką przedstawia pani redaktor. Nie chodzi o te 3 lub 4 metry kwadratowe przestrzeni, na której ma egzystować skazany. O wiele ważniejsza jest przestrzeń dzieląca nas więźniów od tych, którzy mają lub chcą nam służyć pomocą duchową. Od stycznia 2001 r. przebywam w zakładzie karnym w Goleniowie. Zakład, w którym przebywa około 1000 więźniów, nie ma stałego etatowego duszpasterza. W tym czasie posługiwało tu 5-6 kapłanów z miejscowej parafii. W tym przez rok kapłan, który odprawiał Mszę św. w 15 minut, zawsze spiesząc się na ślub lub pogrzeb. Często do odprawienia nabożeństwa nie dochodziło. O swobodnym słowie i wsparciu duchowym, jak i o spowiedzi nie mogło być mowy. Od blisko roku jeden z moich kolegów chciałby się ochrzcić i mimo naszych próśb kierowanych w jego imieniu, żaden z kapłanów nie podjął tego tematu. Interweniowałem podczas przepustki u proboszcza miejscowej parafii, z której pochodzą posługujący w zakładzie karnym księża, prosząc o regularne odprawianie Mszy niedzielnych. Otrzymałem obietnicę poprawy. Od tego czasu ksiądz przyszedł prawdopodobnie dwukrotnie, ale nabożeństwa nie odbyły się, ponieważ jak stwierdzono: nie było chętnych. Nikogo nie zainteresowało, jak to jest możliwe. Od Wielkanocy nie miałem możności uczestnictwa we Mszy św. na terenie ZK, a lipiec ogłoszono miesiącem urlopu od posług religijnych (dotyczy to wyłącznie katolików). Skomplikowane zasady tworzenia tzw. list osób uprawnionych do korzystania z posług oraz częste zmiany tych zasad świadczą o manipulacji zmierzającej do utrudniania uczestnictwa. W czasie mego pobytu kilkakrotnie przybywał do ZK ksiądz biskup z diecezji, uczestnicząc w uroczystościach przekazywania nowych obiektów dla więźniów. Nigdy nie znalazł jednak sposobności na osobiste rozmowy czy też odprawienie Mszy św. Moje telefoniczne interwencje u diecezjalnego kapelana więźniów też nie przyniosły żadnego skutku: brak etatów. Brak etatów czy świadomości, że w tej liczbie ludzi wyizolowanych są tacy, którzy chcą coś zmienić w życiu?! Przed rokiem w grupie tych, którzy mogli otrzymać przepustki, zorganizowaliśmy 5-dniową pielgrzymkę do sanktuariów. Wzbudziliśmy życzliwe zainteresowanie we wszystkich ośrodkach kultu. Pielgrzymka dała nam wspaniały duchowy owoc, ale też uświadomiła, jak samotni pozostaliśmy po jej zakończeniu. (dane osobowe do wiadomości redakcji) Zwróciliśmy się do Naczelnego Kapelana Więziennictwa - ks. Pawła Wojtasa, z prośbą o interwencję, a także informację o sytuacji kapelanów w zakładach karnych i realnych możliwościach zaspokajania duchowych potrzeb aresztowanych i skazanych. Mamy nadzieję, że odpowiedź otrzymamy. REDAKCJA "TP"
prośbą o przepustka z zakładu karnego
